Herşey karıştı bugün, şu anda
Trenler geri gidiyor
Gemiler açılmış arşipele
Yürek durakta bekler otobüsün yolunu
Tayyarelerin biri iniyor, biri çıkıyor sırtıma.
Hayatım lokomotif
hergün bir vagon eklenir
kopar bazıları istasyonlarda
el sallar gözlerim
bilmediğim ellere
el uzatır yüreğim
bilmediğim el sallayan gözyaşlarına.
Sular çok çağlandı sel oldu hayatıma
gözlerimin kıyısına
kumuna kadar yüreğimin.
Demir atıyorum yeni bilmediğim sulara, derinlere
tutarsa ne ala!
tutmazsa! demir çıpa benim nasıl olsa!
Bu sular bitmez yelkenler fora!
hayatın dörtte üçü su nasıl olsa!
Kaç yol geçti bu beden
Kaç yol geldi otobüslerde
durmaksızın.
Yan koltuk dostlukları
hepsi biter indiğinde o durakta.
Kaç durakta indi bu yürek
bıraktı gerisinde
yan koltuk ölümleri
yan koltuk acıları
son durakta bıraktı artık otobüsleri
ne indi
ne de bindi bir daha
duraklayan sevgi yolculuklarına.
İçimden gelmiyor ütüleyip yüreğimi
atlayıp uçaklara, göklere, bulutlara.
Hangi el
Hangi söz
Hangi göz
düzelttiki kırışıklığını yüreğimin..!
Burada, yeryüzünde, toprakta, suda, raylarda
şu anda
hiçbir yerde.
Hiç.
Trenler, gemiler, otobüsler, tayyareler
hepsi bir hiç!
bıraktığı için arkalarından bakışları
eller havada sallanıyor
duyarsız, isli, hissiz.
Bekliyorum bir gökyıldızı
düşsün tam döşüne
kıpırdayamasın hayal kırıklıklarım.