...yorgunum ama temizlemeye çalışıyorum...
...daha uyanmadan yarına
bitiriyoruz,
tüketiyoruz
yarından sonrasını bile,
bugünün posası atılmış
dünün yaşanmamış anları
süpürülmüş
gitmiş
plastik yaşam kılimamızda..!
Oysa ki..!
Aslında..!
Gün doğduğunda
sabah denildiğinde
güne
aslında yeni yaşama...!
İlk bakılan
ilk görülen
şeyee...!
Günaydın demek yerine
tükürür bakmak güne.
Başlıyor aslında ilk çöplerimiz.
Yaşam çöplerimiz.
İnsan çöplerimiz.
Çöp yüreklerimiz.
Çöp beyinlerimiz.
Aslında...!
Kapıdan çıkışlar çarpıntılı
yürümelerde
kedi,köpek taşlamaları
sabah karşılaşmalarında
selamsızlıklar
her binişimizde otobüslere
kokularımız
sindirilemeyen
Oysa ki yaşama hakkı varken her kokuya..!
Olamayışımız aklıma geliyor
İnsan
olamayışımız...!
Kirletiyoruz
dolduruyoruz.
Güzelliğimizi sindiremiyoruz kokuyor da olsak.
Her yanımız doluyor çöplerimizle
kokuşmuş insanlığımızla.
Üçyüzaltmışbeşgün
bir yıl..
otuzaltıbinbeşyüzgün
yüzyıl...
bölmeden anlarımıza bu korkunçluğumuzu.!
Aramadık mı..?
aranmadık mı...?
geçmişimize...!
ilerledikçe kirlenmek
bu kadar mı temiz çıkar karşımıza..!
akarken kirlerimiz
tükettiğimiz anlarımızdan.
Biz kirletiyoruz aslında
temiz bizi;
...her uyanırken hayata
küskün,
...her işemeye giderken
telaşlı,
...her kahvaltıda
miskin,
...her giyinirken işe
buruşuk giysilerle
....Vardığımızda insan sofrasına
meymenetsizliğimizle...!
Oysa ki..!
Bir soluk alsak
en mavisinden
izin verirse korkunç yaşam ve onun yaratığı..!
Öylesine
kolay ki herşey
her an
her mavi
aslındaa...!
Merhaba yaa..!
nasılsın...
Aç mısın...?
buyur...!
Kör müsün...!
...seni seviyorum...!