Sincan'dayken ben bu akşam tren sürat giderken
aklıma takılan şeyler var ve yanımda kimse yok
yol kenarındaki çiçekler kimsenin umurunda değil
ya herkes çok yavşak ya tren çok hızlı
bulut var en tepede başka bir şey başka mavi
ben gördüm evet ben bir tek başka hiç kimse görmedi..
Sincan'daydı tren ve ben
-sana en yakın Allah'a en uzakken-
bir ses vardı içimde durmaksızın sakın! diyen
çiçekleri ve bulutları yok sayıp birden
insan ırkının en sakin haline büründüm
ağaçlar ve bira ve istanbul ve sen
yok gibiydiniz o an
tren hala Sincan'dayken
-yaşadıklarımızdan bağımsız
bir an yalnız seni düşündüm-
Yaşamak bir tür zan
-sayılmayınca yok olan-
Yıllarca yok olanı yaşam sanmışım ne saçma !
Saçma sapan bir yaşamın tam ortasındayım şimdi
gözlerin ne arıyor kuşetlerin arasında?
Olanlardan haberin olsa muhtemelen ağlarsın
çok ağladım ben son derece farkındayım aslında
farkındayım evet marifet nedensiz ağlamakta
sen ağlama ama ağlamak sana rüyamda bile yakışmaz
Tren yürür, ray yıpranır, ben tek seni düşünürüm
ben hep seni düşünürüm senin haberin bile olmaz..