Bende bilmezdim ölümün
İnsana yakın olduğunu
Ana rahminden alınıp
Kabire konulduğunu
Bunca yıllık şu ömür
Değersiz akçe imişte
Öğrenirmişte şu insan
Onuda bu son gidişte
İnsan yalnız doğarmışta
Yalniz yaşarmış demek
Ölüm yakın olurmuşta
Hayat boş boşaymış emek
Bir yaprak gibi dökülür
İnişi başlar yavaştan
Yaprak döker insan ölür
Ne farımız var ağaçtan
Alıp burdan götürdüğün
İki tahta bir top kefen
Eş bildiğin dost gördüğün
Kimse gitmezmiş giderken
Adin şöhretin varlığın
Çabuk unutur kalanlar
Eşim dostumdur sandığın
Şu gülendir ağlayanlar
Bu tabuta aldıkların
Dar bir yere götürülür
Yürümezse adımların
Ağır ağır yürütülür
Bizim gibi şu yatanlar
Ağir akça yiğittiler
Üstüne toprak atanlar
Sırası geldi gittiler
Bu yolculuğun sonunda
Ne var geri dönmez giden
Yoksa işlermi yolunda
Köşkmü tahtmı var inciden