Arafat
Alıştım bir sığıntı gibi oturmaya
Yüreklerinizin bekleme salonlarında
Arada bir çay dağıtıyorsunuz
Gümüş tepsilerde
Arada bir mavi bocuk
Hiç çağrılmasam da olur kapılarınızdan içeri
Alıştım yalnızlığıma
Seviyorum sessizce sizi beklemeyi
Öğrendim sıkılmamayı da
Oyalayabiliyorum kendimi
Farketmiyor artık azlığınız çokluğunuz
Beni size bağlayan tek şey yokluğunuz.