Hayatın ortasında öylece durur bakar,
Arada uğrayan birkaç kargayla laflar.
En yakın dostudur dişlek bir tarla faresi,
Güzellikleri kemirir durur hilkat garibesi.
Sızım sızım sızlanır başladı mı soğuklar,
Güneşi gördüğünde etrafa caka satar.
Duyulmaz hiç o bahçede bülbüllerin sesi,
Bakanı acıtır kökünden koparılan güllerin izi.
Baharda coşkuyla uçan kelebekleri kovalar,
Bostan korkuluğu yaşamaktan ne anlar!