Kuklacının elindeydi kuklalarının ipi,
Hepsine adlar koyar,oynardı bildiği gibi.
Bir hevesle can verirdi tahtadan yonttuğuna,
Kırar, ezer, geçerdi, zevkini aldığında.
Onlara diller döker, sevdiğini söylerdi.
Gerçekte ne sevmeyi ne sevilmeyi bilirdi.
Canı sıkıldığı bir gün rastladı saf bir kuklaya…
Kader bu ya,kurdular çerden çöpten bir yuva.
Bir hain,üzerlerine dikmişti sinsi kem gözlerini,
İlerleyen günlerde kusacaktı zehirli sözlerini.
Başladılar dans etmeye büyük bir mutlulukla,
Bilmeden tuzakları, geleceğe bakıyorlardı umutla.
Kuklacının sahibi çekince iplerini,
Dağılıverdi her şey yıkıldı hayalleri.
Yazgı denilen şey bir ipin ucundaysa,
Kuklacılar da kukladırlar aslında!