kendimi bildiğim an sevmeyi öğrendim
ve bir daha hiç unutmadım
onüç yaşında gözyaşlarımı içime akıtabilmeyi
ve de sessizce ağlamayı öğrendim
ondört yaşında insanın yalnızlığını öğrendim
kalabalıklar içindeyken bile yalnız kalabileceğimi
gökkuşağına bakarken ayaklarımın yerden kesilmesini
öğrendim tıpkı ergenlikteki ilk öpüşmenin ayaklarımı
yerden kestiği gibi
onbeş yaşında platonik aşkımdan vazgeçmeyi
ve unutabilmeyi ya da unuttuğumu sanmayı öğrendim
onaltımda zaman zaman kendimi bile kandırabileceğimi
herşeyin yanılsama olduğunu öğrendim
onyedi yaşında terkedilmeyi öğrendim
yarı yolda bırakılmış yetim çoçuklar gibiydim
onsekiz yaşımda her aşkıma sen ilk ve sonsun dediğimi
farkettim ve kendimi eleştirmeyi öğrendim
ondokuz yaşımda ne yaparsam yapayım herkes gibi içimde
dolmaz bir boşlukla yaşayacağımı öğrendim
yirmi yaşımda yenilmeyi öğrendim aslında çok zamandır yeniktim
ama yenilgiyi kabullenmeyi öğrendim
yirmibir yaşımda küçük şeylerden mutluluğu öğrendim
hayattan çalmayı öğrendim küçücük anları
yirmiiki yaşımda her zaman tekrar sevebileceğimi öğrendim
yirmiüç yaşımda yaşadığım müddetçe istersem herkesten ve
herşeyden birşeyler öğrenebileceğimi öğrendim
herkesin doğrusunun kendi inandıkları olduğunu öğrendim
yirmidört yaşımda hayatın ve sevginin, insanın
detaylarda gizlendiğini öğrendim
yirmibeş yaşında asl'olanın seni seviyorum demek değil
sevginin yaşayarak, bakarak, görerek ifade edileceğini
öğrendim,
daha öğrenecek o kadar çok şey olduğunu öğrendim
hayatımıza girenlerin birbir gittiğini sonunda
kendimizle başbaşa kaldığımızı
yalnız gelip, yalnız gitmek zorunda olduğumuzu öğrendim
ve son nefeste eğer sevgiyle elimizi tutan bir kişi varsa yanı başımızda
çok ama çok şanslı olduğumuzu öğrendim
birileri gittikten sonra dövünmenin fayda etmediğini
yanımızdaki, çevremizdeki insanları kaybetmeden önce
farkedip görmemiz gerektiğini öğrendim
çocukları sevmeyi öğrendim kim olduklarını bilmeden
tanımadan her çocuğu
içimdeki çocuğun sesini dinlemeyi öğrendim geceleri
insanın vicdanını susturamayacağını öğrendim
ne yaparsam yapayım gece rahat yatabilirsem eğer
yaptığımın kendimce doğru olduğunu öğrendim
elimdeki herşeyi versem de dünü getiremeyeceğimi
her günümün son gün olduğunu öğrendim
dedim ya sevmeyi hiç unutmadım
illa da aileyi, sevgiliyi sevmek değil
mesela bir yağmur damlasını da sevebilmek gibi
Bora Gökcan