Sert tüylü postları sıyrık ısırık içinde,
Kemikleri fırlamış, böğürleri göçük katı –
Ormanlarda kütükleri kuştüyü kar örtünce
Kurtlar açlığın kırdığı yoksul çocuklardı.
Pençeleri gergin, kuyrukları havada, burunlarında rüzgar –
Derken uzak kızak çıngırakları gibi açlık duyuldu:
Bitkinlikten, kardan kör, günlerce gecelerce koştular
Ve her biri ölümün öbür ağızlarda duydu uluduğunu.
Öksürüğünde kan kiminin, kiminde kulaklar kopuk.
Kimi üç kez sıçramış, dördüncüde saplanmış tuzağa.
Uyuz, bitler, keneler... tüyler öylesine yoluk
Ki sırtlarında etler donuyordu çoğunda.
Çullanıyordu sürü, üstüne her yıkılanın,
Gebermeden daha, işlek çenelerde kopuyordu
Kayış gibi kaslar, pörsük bağırlar; ve karın
Sessiz ve iğrenç, kar örtünceye kadar, yerde duruyordu.
Bulanık sularda sürüklenen buzlar gibi sislere gömülü,
En ataklar iniyordu gece çiftliklere ıssız;
Kimi köpeklere yem, kimi hedef tüfeklere – çünkü
Güçlüdür ve insafsız, kurtların hayatı ve bizim hayatımız.
Carl ZUCKMAYER