Kucak açmışım gecene, gel.
Sırtımı dönemem, yıkılası sessizliğine geçmişken hasret.
Şavkında ayın ağlamışım.
Sıyrılıp düşene dek yüzümde kurumuşsun unutulan kelebek,
sevdası pir ve özlem ateşleriyle yanan.
Gel.
Uyduruk sözlerinden betona yapışan ayrılık, boşluklarına
Zamanın dolunca gir doğandan yarı-güzel rüyama.
Gel de gitme uykularıma dokun.
Gözlerinin bütün açılımlarını çözecek gözbebeklerim.
Her yabancının kaybolduğu gibi büyük kentte, gezeceğim öylece teninde.
Açelya bırakıp yatağının ucuna,
herkese beslenmekten kurtulunca,
ne kalırsa bu yapıdan bana, onun haritasına katlanacak dünyam, unutma.
Gelişin bekleyişimin görünmez gecesinde, ölüm sapmaz yollarına.