Bazen düşünüp duruyor, kendi kendime yalanlar söylüyorum. Mutluluk, ah kaçıp gitmeseydi keşkelere yer etmeseydi.
Alın yazısı, kabir duası derken; sanki ölmüşüm, duan olayım bedduan değil diye kapanıyorum dizlerine...
Uyanmak da istemiyorum, susmak da...
Yetersiz kalıyorum, çaresizce seni çekiştiriyor, gözlerine hapsoluyorum...
Gün geçtikçe sensizliğe sürtüşüyor dilim, tenim sen kokuyor, gözlerim kan ağlıyor. Sanki hayat bana bir kez daha tavır alıyor. Hayallerine muhtaç olmuşken, gözlerinde solmuşken, çekip gitmelere bir türlü inanamadım, inandıramadım kendimi...
Lafımın arkasındayım;
Güneş ne zaman dalsa uykuya, ay doğar yoldaşım olur.
Gül solar, sonum olur...
Bu gecede yıldızlar gizlenir, gün geçtikçe sıcak kışlar gelir yakar, yakar eritir... Nasıl ki takvim eylül gösterir, yürek mayıstan seslenir... Bu son diyen haykırışların, yalanlara dönüşünü izlerim...
Hayatın gerçekleri bunlar, sen sustukça ben, sen kusarım.
Sen kaçtıkça, peşin sıra dolanırım.
Bak nasıl da yalanlar dolduruyorum ufak tefek sözcüklere,
Bak nasıl da ÖZLÜYORUM SENİ!
Rahat uyu sevgili, tarif de edemiyorum artık sensizliği...
Çetin POLAT 'Sahi! Neydi AŞK?' Kitabından Alıntıdır