Kahır
desende asi bir serseri
konuştu elalemin dili
görünmez hançerlerle vurdu
temennim sade bir huzurdu
arayıp durdum vuslatımı
kahrettim astım suratımı
kar ettiremedim nazımı
kıymeti kalmadı kelamın
ölüm gelip alsa canımı
kahrım bitse alsa sızımı
yeter hep imalı bakışlar
beni kimse anlayamadı