YİTMEYEN İKİ İYİLİK
kimse yakıştırmadı yakıştıramaz
yoksullaşmayı hayata
onca tükenişe kıtlığa rağmen
düşten ve umuttan yana
şehirdeyken her taraf korunmuşken
güç mü yeter kuşatılmışlığı yarmaya
düşler kafaca alışverişimizdir
ağırlık merkezi tehlike olan hayatta
umutsa uyuşup kalmamaktır
keyif çat diyen bugün sarhoşluğuyla
kafaca uyuşacak bir yer var elbet
ruhça uzanırız bir gün kıyısına
zengin olması beklendi hep hayatın
kanmaktan değil bolluk uygarlığına
eh& dayanabilmek için
terkedilmişliğin kahırlarına
bir gram artış olmamıştır
mesele bin yıl önce yoksun olunanlarsa
yığılmış onca mala dikilmiş binaya rağmen
dünya hâlâ aynı ağırlıkta
düşler ve umut dersen öyle değil
varlığı bağlansa da yoksun oluşa
umudu anlamsız kılacak doygunluk ne ki
düşleri kötürüm edecek zenginlik
hem neye yarar şu dünyada