Hiç gitmediğim bir yerde, sevinçle
ötesinde gözlerinin
her türlü yaşantının kendi sessizliği var
en ince kımıltında birşey var içime
gömen beni;
birşey dokunacağım kadar bana yakın
kolayca açar beni en ürkek bakışın.
Parmaklar gibi kapamış olsam bile
kendimi
Sen hep yaprak yaprak açarsın beni
Bahar'ın
(dokunup usulca, gizlice) açışı gibi ilk
gülünü
Ya da beni kapamaksa istediğin; ben,
hayatım kapanırız güzelce birden
karın her yere özenle inişini
düşleyen yüreğince şu çiçeğin
duyduğumuz hiçbirşey bu ülkede;
erişilmez gücüne sonsuz inceliğinin,
renkleriyle yapısının beni bağlayan,
öldüren, hiç durmadan her nefeste
(Bilmiyorum nedir bu sende olan, bu
kapayan
ve açan; yalnızca anlıyor içimde birşey
gözlerinin sesini güllerden derin olan)
Kimsenin yok, yağmurun bile böyle
küçük elleri...