Bir sıfır yenik başlamışız maça
Kalemimiz çoktan kırılmış
Umudun ışığı yok önümüzde
Bizi böylesine itenler
Hesaplamamışlar uçurumun derinliğini
Düştüğümüz yerden tırmanmaya vazgeçmedik
Ama kimse
Bize elini uzatmıyor
Şimdikiler sevginin cenazesini kaldırmışlar
Elinde bir demet çiçekle
Muhtaç oldukları ağlıyor
Karadelik büyüyor içimizde
Yutacağı zaman belli değil
Uçurumun kenarına mı gitsek
Ya da deniz kıyısına
Umutsuzluk var aklımda
Cerrahların kralı gelse düzeltemeyeceği
Bu kadar karışıklık içinde
Neden karınca değildik
Hayattan sorumluluğu az olan
Bir görevmiş hayat komutanın verdiği
Öyle zannetsinler diye
Bağıra çağıra emrettiği
Acımıyor hayat
Bİz ceza almışız