Bütün ışıklar kapandığında.
Çıktım dışarıya baktım iki tarafıma.
İlk önce dinledim gecenin o huzur veren sessizliğini.
Sonra izledim gecenin karanlık ışığını
Aklım almıyordu. Neden hep karanlık kötülüğü simgeliyordu
Bu muhteşem esrarengiz şey kötü olamazdı, olmamalıydı
Sanki ben gecenindim gecede benimdi.
Bu gecede hiçbir kusur olamazdı
Gecenin o güzelliği beni çağırıyordu.
Evet, gecenin içinden çıkan parlak karanlık beni çağırıyordu
Karanlık kötülük demek değil miydi ama
Ya ben tamamen kötü olmuştum
Yâda karanlık herkesin bildiğinin tersine kötü değildi
Evet, karanlık kötü değildi. Asla olamazdı.
Gecenin içindeki o parlaklık tekrar kıpırdaştı
Beni yine çağırdı.
Gecenin içine akıp gitmeyi öylesine istiyordum ki.
Ama düşünüyordum da yaşadığım bu dünyayı bırakamazdım
Ailemi arkadaşları tanıdıklarım bırakıp gidemezdim
Geceye zihnimi okumuşçasına bir hüzün çöktü
Karanlığa akıp gitme fikri zihnimden gidince
O siyah parlaklık kayboldu bir anda
Ama gitmeden önce bir not bıraktı havada
Ne zaman “Gecenin içinde olmak istiyorum” dersem orda olacaktı
El salladım arkasından
Parlaklık gitmişti ama Gecenin huzuru duruyordu havada
Karanlık kötü olamazdı benim için asla
Emre Çelik