Ağaran yıldız gökle
Kızıl yer arasında
Ateşe yürürdüm
Asmak için ruhumu
Kendimi beklerdim
Hep
Arık yargı
Dövme inciyle
İnerdi gövdemden
Göğün yargıcı
Göğüs uçlarıma
Tutunan
Ak yağmur
Çünkü senin
Bu toprağın incisine
Bir aldırışsızlığın vardı
Nesneler elinde geri gelir
Gözbebeklerin
Suyu küçümserdi
Çünkü sen
Kalbinde parlak bir maden taşırdın
Sırtındaki gümüş çıkıntı
Yüreğindeki madeni uyarırdı
Sen hep kendine giderdin
Giderdin
Giderdin
Yakılmayı bekleyerek
Ilık saçlarına zümrüt
Dokunana dek
Gözbebeklerine giderdin
Giderdin...