ilk kelimelerindi yiten
sustuklarımdı akan kalemimden
göremedim gözlerini
aralayamadım o kalın perdeyi
karanlıklarında
el yordamıyla dokundum sana
ne gözlerinin ışığına
ne sözcüklerin dalına
tutunamadım
koklayarak tenini
soluyarak nefesini
kör misali
hissederek yaşadım seni
her seferinde
bir şeylerin yeri değişirdi
barikatlar kurardın alıştığım yollara
ve ben her seferinde
düşer yaralanırdım yine
kokun vardı ya
yine bulur
yine dokunurdum sana
alışamadın varlığıma
aşıktın yalnızlığına
sessizce gönderdiğin bu fırtına
yüreğime karlar ekerken
kokunu da savurdu içimden
söyle şimdi seni nasıl bulurum ha