Nereye konar sonsuzunda terlemiş zaman
Dur durak bilmeden ışıkları gezer de gider
Hiç mi dönüp bakmaz fi'den kalan harabeye
Bir buluta basmadan
Gökler etrafında döner de gider
Biter de gider mi hayat
Can'lar onu sevmez mi
Duyulmaz mı doğmayanların sesi
Sular saat olur
Akar saniyenin kuruttuğu bataklığa
Her kâinat kendi yıldızını çizer
İçinde yaşlı çiçekler solan bir surat yapıştırır üzerine
Kalanı örter kalanlar
Gömüler gün olur aydınlanır
Gün gelir
Her şey bir karanlıktan doğar ve biter
Hayat yarın'a kısa
Yaşanmış bir avuç kül
Yetmeyecek ne geçeni ne kalanı an(ı)ların
Gözlerinden kuşlar uçup gidecek
Bilmeden konacağı yeri
Sonsuz göçünde terli zamanın
Bir avuç kül ve toprak
Ki onlar(ın) için(de)
Gitmek korkusuyla yaşlanan çiçekler titrer
Kalanı gömer kalanlar
Gömüler gün olur aydınlanır
Her şey bir gün son bulur
Bir gün başlar yeniden
Her şey karanlıktan doğar
Ve bir gün yeniden biter.