Yürekten vurmanız gerekmezdi
ipi boynuma
mili gözüme çekseydin
Sözünü dinlemezdim.
doldururdum azık torbanı
bu açlık canımıza artardı.
Ardından zûl gelirdi yaşamak.
Nerden bilebilirdim ki saman altında özgül ağırlığın bir olduğunu.
Birgün;
bütün harfler birleşip hesap soracaklar
bizi yerli yerine koymadın diye
cümle olacaklar mesela.
Cümle alemin ağzına pay düşecekti küs kaldığımızda.
Hasret;
özlemin yakasından tutacak
bana ön ayak olmadın diyemiyecek artık.
Kış;
donup kalacaktı beşinci mevsimde
Sıradan bir dostluk olsaydı.
Kavramsızlığa pışşşıkk..