ve kanımız coşuyor
içimize fırtınalar baskın yapıyor
ama yine de sevemiyoruz…
sevebilsek de söyleyemiyoruz
zaman kollarımızı iki yana gerdiriyor
yalnız kaldığımızda kendi kendimizi çarmıha geriyoruz…
kendi karanlığında kaybolan sevaplar işlerken
bembeyaz günahlarımızı arıyoruz…
içimizde bir şeyler kırılıyor
her gün bir şeyler ölüyor…
kınamasın kimseler beni
çünkü zaman geçmiyor buralarda
arzulamakla doyulmuyor
sevmedikçe
ruhlar huzura ermiyor…