Canım Kızım ;
Meğer sanaymış yolculuğum.
Birgün kendime neden yaşadığımı sordum.
Bir anlamı olmalıydı başımdan geçen onca şeyin.
Bir karşılığım olmalıydı hayatta.Bu soruyu sorduğumda
kendime, 23 yaşımdaydım. Ellerim yaşlanmamıştı henüz
ama, soluk soluğa kalmış, yorgun bir çocuktum.
Bildiğim her şeyden, herkesten uzaktaydım. Yalnızlık,
yabancılık, haksızlık.. Dünya kederleri bir olmuş,
yüklenmişlerdi bir gece kalbime. Balkona çıktım.
Dördüncü kattaydım. Soğuk bir kış gecesiydi.
Demirleri tuttum, caddeyi seyrettim ağlayarak.
Göreceksin; insan nasıl acır kendine böyle anlarda.
129 numaralı otobüs geçiyordu ve bir kız köşedeki
benzinciden çıkmış, elinde bira şişesi ağlıyordu.
Uzundu saçları. Kaldırıma oturdu, elindeki bira şişesini
karşısındaki saat kulesine fırlattı. Saat oniki ye on vardı
ve belli ki ikimizin de canı çok yanmaktaydı.
Annem geldi aklıma. Bir pazar dönüşü, elimi avucunun
içinde kavrayışı ve bana doğumumu anlatışı.
Yalnızmış sancıları geldiğinde. Çok korkmuş,
ya başaramazsa diye. Balkona çıkmış, insanları seyretmiş.
"Başka kadınlarda çekti bu sancıyı" diyerek ve başka
insanların acılarından güç alarak, doğuma girmiş.
Doğuduğumda yaptığı ilk şey, saate bakmak olmuş.
Saat öğlen, onikiye on varmış.
İşte böyle demiştim kendi kendime "buraya kadarmış"
Sonra çilekli pastayı, çaldığım vişneleri, limonlu dondurmayı
ne çok sevdiğimi düşündüm. Saçlarımı uzatacaktım..
Para biriktirip yollara çıkacaktım.. Ve bir daha hiç
yirmiüç yaşımda olmayacaktım.. Büyük kararlardan önce
mutlaka bir gece beklemeli. Eğer sabah aynıysa her şey,
o zaman düşünmeli bitirmeyi bir hikayeyi.
Ertesi gün, güneşli bir sabahtı ve çoktan düşmüştü
ruhumun ve kederimin ateşi.
O günden sonra neler oldu bir bilsen. Sana anlatacak
o kadar çok şeyim var ki.. Çok korkuyorum; sever misin
acaba beni? İyi bir anne olabilecek miyim,
koruyabilecek miyim seni? Kalbimde ve zihnimde
biriktirdiklerimi eksiksiz iletebilecek miyim sana?
Takvimler, bir sonbahar çocuğu olacağını söylüyor.
Annen de sonbaharda doğmuş bir bebekti. Bu mevsim
hüzünlüdür kızım ve çok sever güneşi.
Şu anda, minicik tekmelerinle "ben buradayım" diyorsun.
Gelişine az kaldı. Seni sevinçle beklerken, odanı
hazırlıyoruz hevesle. Ama ne yazık ki, odan kadar
özenli ve sessiz bir ülkeye gelmiyorsun. İsterdim ki,
benim gördüklerime sen şahit olma. Ama onlar sana bile
yetişti. Geleceği zamanı kendi seçmiş biri olarak güçlü,
ve benden de önde olacağını biliyorum. Umarım sen de
seversin karıncaları, kedileri ve kelebekleri. Ben babasını
çok özleyen bir çocuktum, dilerim sen ayrı kalmazsın
seni sevinçle bekleyen babandan. Anneler ve babalar
tanıyacaksın bizden başka. Oğluna söz verdiği
bisikleti alamadığında , notalarla oğlunun adını yazan
bıyıklı , yorgun babaları, ya da kendi giyemediği mavi
23 Nisan elbisesini, sabaha kadar uyumadan kızına
diken anneleri.. Sonra, kendinden başkasını
düşünmeyenleri, kendi öfkesinde boğulanları ve
yalancıları tanıyacaksın. Aşkı tanıyacaksın bir gün..
Kalbin kırılacak.. Ve belki kıracaksın birilerini.
İyi bir tamirci ol kızım. Çabuk onar kırdığın kalpleri.
Ve çaresiz kalma kendi kırık kalbinde. Sen şimdi
kendi öykünü yazmaya geliyorsun. Hayat, iki
seçenek sunuyor. Ya payına düşen kederi paylatacaksın
ya da kendinle iyi geçinmeye bakacaksın. İkincisini
tercih edersin umarım.
Bana öğretildiği gibi kızım;
Öğrendiğin çiçek adlarını unutma. Kelebekleri kitap
arasında kurutma. Kin büyütme kalbinde ve incitme
kimseyi. Dilerim , dünyaya geliş nedenini sen çabuk
bulursun. Yolun açık olsun.
Annen...
>İclal Aydın