Çobanla Hasbihal
Dağ susar, taş susar; kurt, kuş olur lâl;
Sevda türküleri çalarken kaval.
Sal çobanım, aşkını yollara sal;
Selvi boylu yarin fermana gelir.
Gün, ak benze çekmiş kapkara perde.
Safir yürek yanar aşk denen derde.
Ay yüzlü bir bela dolanır serde.
Vicdansızın kızı vicdana gelir.
Başında esiyor kavak yelleri.
Kalbini sızlatır sazın telleri.
Dil kemiksiz olur duyma elleri.
Bir gün olur yalan, imana gelir.
Sen üzme kendini ey garip çoban.
Sen bir saf aşıksın, oysa bir yaban.
Vefakar istersen tek dostun aban.
Sımsıcak sarınca kan cana gelir.
' Neyleyim, açıldı onulmaz yara;
Yuvarladı beni bir büyük yara.
Götürün ne olur vefasız yara.
Hummalı bedenim dermana gelir.
Sanmam yaptıkları kalsın ona kâr!
Ne utanma bildi, ne birazcık ar.
Gün olur şu dünya, olur elbet dar.
Fırtınalar kopar ummana gelir.
Atmadı sevdiğim o kötü huyu.
Bilmez ki bu elde coşkun kar suyu.
Ne kadar kör ki görmez pusuyu,
Ölüm siner sele isyana gelir.'