DENGBÊJ GECESİ
toprak yiyen bir çocukluktan
arta kalan ağıtlarla
bir sabır geleneğidir doğu'da akşam.
cembeliyê hekarî, filîto quto, rizgan û nurê
yani bir ocak başında okunan kasideler
yani doğu'nun başka bir zamanında
tamamlanacak olan dengbêj geceleri.
çoban ateşleriyle başlayıp
vaadedilmiş topraklarda biten
bütün o kürt söylenceleri
hepsi bir rüya içindir
âh o bozkır kederi.
oradaydım o gece
duydum içime damlayan o doğu
sözlerin vasiyetini.
yani her gece kokladığımız sesler
ve iğva gölü ve dımdım kalesi
çünkü eskilerin merhametini anlatır doğu'da akşam.
meleklerden mahrum uzak mezra geceleri
yılanların, buğdayın ve suyun başıyla söylenir
ayışığında yürüyen asilerin hikâyesi.
doğu'nun son oğulları ve kahreden kelimeler
tespih tespih geçerler zamandan.
uzak tepelerden duyulan silah sesleri.
çünkü hepsi başka bir bakmanın yetimi.
öylece başlar zehir emenlerin
kitaplara ümmî rivayeti.
çünkü efkâr ve fakir
aynı köktendir doğu'nun akşamında.
aşiret dövmesi nakışlanmış yüzüyle kadınlar
dilini hep kendi içinde deneyen
birer dilsiz olurlar önceleri.
serçeler suya iner gibi geçtikçe kış
bir koyun sağımında birbirine değdiğinde gözleri
hepsi başka bir erkeğin ateşi
hepsi belki bir gün bir dengbêj gecesi.
mutlak soracaktır dengbêj: ne yapmalı şimdi?
uğrun uğrun ölecekler besbelli
çünkü hep kehribar kalır doğu'da akşam.
içimizde ve dışımızdaki kin gözcüleri
bir sayıklama gibi bilirler
ölüm kimi zaman bir aşk töresi.
bizden uzak olsun, diyecektir dengbêj
ah bize yakın olsun.
hep ölüm söylemeden önce
ne yapmalı şimdi?
aşk mı gitmeli buradan
yoksa yeniden rivayet mi söylemeli?
doğu'da bir akşam, dengbêj gecesi
yani yıllar alan kürt söylenceleri.
oradaydım ama uyuyakaldım
dengbêj daha yeni söylerken ateşi.
ben başka bir dilin budalasıydım artık
ben başka bir zamanın zehri.