Yolculuk Var
Turuncu bir şehrin hikâyesi bu.
Deniz feneri anlamına kurgulanmış.
Loş Kadırga meyhanesi fırtınası.
Kaldırımlar boyu kasımpatı gülümsemeleri.
Dokunuşlarda tutkulu denizci şarkıları.
Beyazı sustukça kelimelerin.
Kanıyor kırmızısı dudakların.
Yokluğun işte nasıl anlatılır.
Tüm şehrin içinde yürüyen sokak sokak
Hıçkırığımıza takılan grisi bulutların
Şehirle büyüdükçe rengin ihaneti
Sen yoksun, aşk yok zaten yoksan
Sınırında dalgalarım var benim
Gecenin yıldızları rüyana bulaştıkça başlar
Gülümsemene tutunan uykularımın tadı
Güzün ellerinde sancılanan
Gitmenin acınası anları anlatılamazken
İçimdeki çocuklar yalnızlaşıp
Bana dönüşünce şehrin renkleri
Kafileler büyülü bir anlamsızlığa yol alırken
Yolların içine sinmiş ipeksi ama tutkusuz
Karanlık rengin cümbüşüne efsane ise
Ve yoksan her şeye rağmen
Şiir suçlu bir suskunluktan başka ne olabilir ki
Mavi gözlerine ışığın yansıdığı andır.
Yeşildir tutkusu cümlelerinin
Büyülü alt zaman masallarını andıran
Şehrin martı çığlıklarıyla karışan çırpınışlarında
Ulaşsan dudaklarınla sessizliğime
Sessizlik algılandıkça sesinin ritminde
Issız bir dokunuş delip geçse gövdeni
Kaybolmaya değer sorular olmasa
Şüphe karışmasa, yalnızlık bulaşmasa
Beklenen kalmasa, bekleyen
Kuşların hüznünün dansına kurgulansa öfke
Gökyüzü renginde olsa günah,
Kaybolmuş günceleri anlatır kargaşa
Geçmişin kuşkularına saklanmış
Kara bir trendir yalnızlık
Gölgesinde sessizliğin
Sensizlik gibidir biraz da
Dumanında şehvet soluklanan
Yağmurunda şehir anlamsızlaşan
Tuvaline resmedilmiş gelecek
Kulağımda içimize hükmeden salalar
Yolculuk var, aşk ve yokluğunun acısı
Geceler boyu dokunmadan tenine,
Özlemek var kalbimi inceden titreten.
Gel yani
Tutkudan köklenerek
Gülümsemende güçlenerek.
Tutuver özgürce,
Ellerimden.