Kanatsız Melek
Beni görünce gözlerinin içi gülerdi,
Bana sarılır da çok büyümüşsün derdi.
O her zaman kalbinde şefkat beslerdi,
O benim gönlümde kanatsız bir melekti...
Düşünürdüm hep, nasıl dururdu diye
Göl kıyısındaki o taşın üstünde.
Çocuk aklıyla düşünememiştim bir an,
Ölümden korkmayan korkar mı bundan...
Özlemi yüreğimde bir yara gibi kanar,
Onu iyileştirecek bir melek arar.
İnanamıyor bu yürek meleklerinde öldüğüne,
İnan bana! seni çok özlüyorum dede...
Kasım 1998 - İstanbul