Yazmak istemiyorum,hiç mi hiç
Ne zaman ki şiir yazmak gelse içimden;
Ufukta hüzün görünüyordur,hüzün
Ya bir dostu,ya da sevgiliyi kaybetme korkusunun
Zakkum kadar,acı hüznü
Okyanuslar kadar derin ve dipsiz
Nefesimi kesen,benliğimi sarsan
Bebekleri hücrem,kirpikleri kelepçem olan
Gözlerine
Şiir yazmak için bakmadım
Nergizin,papatyanın,kardelenin
Kokusunda
Yakamozların, mehtapların
parıltısında,
En masum,öpücüklerin
tadında
Yaşamayı düşlediğim
Dostluk için baktım gözlerine
Ellerim titriyor yazmak istemiyorum
Saçlarımda ki gibi beyaz,
Karlar yağdırma düşlerime
Yitirmenin,unutulmanın,
Girdaplarında boğma beni
Dalgaların hışırtısı gibi huzurlu
Çağlayanlar gibi coşkun
Yüreğimin, taa derinlerine işleyen
Sesinle, fısılda kulağıma
Tutsak,duygularımı
Maviye
Sararmış özlemlerimi
Yeşile
Kararmış ümitlerimi
Beyaza boya
Kelebek kanadı kadar narin
Menekşe yaprağı kadar zarif ,ellerini
Uzat bana
Tut ellerimi,
Prangala duygularımı
Sürgün et hüzünlerimi
Kır kalemimi
Her şeye razıyım dostum
Yeter ki
Yazdırma bana
Bu son şiiri.