Biz dumanlı bir dağın eteğinde,
bahar özlemiyle yanıp yanıp tutuştuk onca yıl,
haykırdık,
sitemler,efkarlar...
Yaşadığımız yılların baharı yokmuş meğer;
esirgemiş yıl ana.
Bol bol sonbahar ve kış,
ve avazımız çıktığı kadar haykırış,
ve o heybetli duruş o sert bakış...
Sen son nefesine iddaya girdiğimsin;
sakın verme onu;
sakla benim için bir kaç bin yıl.
Bir günü beni toprak alacaktır;
ama tükenmesin o nefes;
eksik olmasın sömürülülen kitlelerin üstünden,
ezilen halkımın üstünden;
sen ismini henüz koymadığım devrimsin;
evrimsin.
Bize kurtuluş türküleri yetmiyor artık.
Bize özgürlük türküleri yetmiyor artık.
Toprağa vermek çare değil aslanları,yiğitleri,dev yürekleri.
Göz yaşlarına yenik düşmesin benim halkım.
Kaderine boyun bükmesin benim halkım.
Efkar tarlalarında tohum olmasın benim halkım.
Hayal tüccarlarına sermaye olmasın benim halkım.
Kopmak üzre olan bir çığ düşün,
bu nefes öyle bir şey,
ne nasihat tutar,
ne töre tutar,
küçük balıklar da birgün büyükleri yutar.