Bir can görüyorum beton yığınları arasında.
Beni kurtarın diye haykıran kısık bir ses.
O an yüreğimde buruklukla kaldığımda,
Susuyor içimdeki heyecan, kesiliyor bitmez nefes.
Kim bilir yarınlarda ne hayalleri vardı.
Ne güzel ümitlerle yaşıyordu ünlerini.
Ansızın gök gürlemesi gibi etrafını sardı,
Soldurdu bu facia bahar günlerini.
Allah�ım. Bu ne feryat bu ne figan!
Büzülmüş bir köşede ağlıyor çocuklar.
Nereye baksam bir dehşet bir isyan.
Beklentisi yıkılmış bir yığın ocak var.
Genci yaşlısı uzanacak el beklemekte,
Toz dumanları içinde üşüyor çiçekler.
Bize, elimizden geleni yapmak düşmekte,
El uzatalım ki yaşasın gelecekler.
Asıl şimdi sevgiye muhtaç bu insanlar.
Kendimden parça sayıyorum hepsini.
Yüreğinde aynı acıyı duyan insanlar!
Silelim hadi o sitemkâr yaşlı gözlerini.