Yanlış duymadınız, evet ben bir korkağım.
Sizce bu acizlik ya da eksiklik mi?
Hiç, hem de hiç umrumda değil! ! !
Hangimiz ısmarlama bir yaşamı yaşamıyoruz,
der misiniz bana?
Çocukluğumda sayın sevgili büyüklerim
ne diyorlarsa öyle yapmak zorundaydım.
Doğruyu ben, onların doğrularından öğrendim.
Ayıp olurlarla büyütüldüm, sana yakışmazlarla korkutuldum.
Anlayamadan çocukluğum yitti..
Büyüdün dediler, kabullendim.
Ancak bu büyümüşlükle sınırlarım daha da daraltıldı.
Bir baktım, bir mart sabahında, çocuk olamayan ben, ana olmuşum..
Analık iç güdümle, düzgün yön çizmek için yollara düştüm.
Can parçama bir zarar gelmemesi gerekti..
.
Zaman yürüdükçe azalmadı korkular.
Ötekiler kırılmadan; tabular, kurallar aşılmadan,
ince düşünceler kalınlaşmadan, varsayımlar göz ardına atılmadan
bir yol çizebilme endişesi, 'öcü' olmuş, dikilmişti karşıma...
Cesurca diyebilir misiniz bana, hangimiz benlice bir yaşamı sürmekteyiz?
Seçilmiş zamanları yaşamak zorunda kalmıyor muyuz?
Ben bazı, bazı şaşarım, oluveririm eşeğine tersten binmiş bir deli.
O şaşmacalarımda yaşam, en keyiflli zamana bürünür....
Neylerim ki! ! ! Uzun sürmez..
Kabul etmek istemesem de yaşamda bir düzen var, bunu bozmaya benim gücüm yetmez.
Bazı, bazı, gücüm yetecek sandığımda ise aklım az gelir....
.
Hangimiz kendimizde, kendimize ait olduk ki?
Ismarlanmış bir ben değil miyiz herbirimiz?
Oysa ne kadar da ayrı, ayrı gerçeğimiz...
.
Ayırdına varmadan girdim dibi karanlık düşüncelere...
Ne yaparsınız işte bu hatun konuşur böyle kendi, kendine
'sen sus, sus söyleme' deseler de...
.