bu evde şimdi cok sey eksik
gülüşüm yok artık
sesim kısık
kapılar telefonlar oylesıne calıyor..
sarıya boyanmış duvarlarda
ne bir cerceve var ne de bir gölge.
O sevdiğin yastığa başımı koyup uyuyorum
güneşten önce yokluğun gırıyor odama
ve sensizliği
nefes nefes içime çekiyorum
tat vermiyor sabah kahvaltıları
cayımı soğutuyor
bulmacaları yarım bırakıyorum
insan başucuna saati koyup
yalnız başına uyanmayı da öğrenıyor
artık kendim yapıyorum kahvemi
yine şekerli içiyorum
ama yokluğunda o da tat vermiyor...
seni evde bırakıp gidemezdim bir türlü
hatırlar mısın?
şimdi kısa sürüyor giyinip de çıkmam
sevdiğin adam artık okula geç kalmıyor...
akşamları bildiğin gibi
saz çalıp türküler söyluyoruz
bazen -sel alıyor carsambayı-
bazen -yukarı akıyor ordunun- dereleri
kimi -selvi boylu yardan ayrılıyor-
kimi -yele veriyor gönlünü...-
yine bir bahane bulup içiyoruz
rakıya paramız çıkmazsa
en ucuzundan şarap alıyoruz.
hafta sonları maç muhabbeti..
ev kirasını bilete verip
beşiktaşın maçına gidiyoruz...
yokluğunu yazıyorum kağıtlara bazı geceler
biliyor musun?
sensiz günlerim ne kadar da zor gecıyor...
öfkemi kalemden çıkarıyorum.
o kocaman kumbarana
yazdığım şiirleri atıp
sensizliği biriktiriyorum!
bu şehre yolun düşmez artık
olsun!
ben yine de bekliyorum...