Her Canım Sıkıldığında Sokağa Atarım Kendimi. Dilime Pelesenk Olmuş Bir Şiir Eşliğinde Yürümeye Başlarım. Yanımdan Geçen İnsanlara İnat Başım Hep Yerde. Utanmışcasına Dışımdan Söylemeye Başlıyorum En Tozlu Şiirleri..Şimdi Bir Mağazanın Önündeyim.Etsiz , Duygusuz,Yapma Bir Manken Var Karşımda.Aslında Çıplak Bir Manken, Üstündeki Tüm Kıyafetlere İnat.Onu Ne Kadar Çok Sevdiğimi Anlatıyordum.Anlatıyordum Da Sanki Bir Türlü Anlamıyordu Manken.Ve Bir Zaman Sonra Anladım Ki O Da Senin Gibiydi.İstediğin Kadar Dil Dök Anlamıyordu Beni.Tıpkı,Tıpkı Vitrindeki Sen Gibi..