Kaybetmelere alışkın değil(di) bu yürek.
Öyle kolay pes etmezdi.
Bir şeyi çok severse,çok isterse mutlaka olurdu; olmalıydı…
Bugünlerde de pes bayrağı dikiyor her yere bu beden.
Çaresiz, umutsuz, ümitsiz, ve bîtap bir halde sessizce kabulleniyor tüm olanları bu yürek.
Ne bir isyan, ne bir haykırış, ne de bir çift söz..
Uzaklaşıyor usul usul bu beden her şeyden, herkesten;
Kaplumbağa misali kafasını gömüyor yalnızlık giyili kabuğuna…
Etrafına döndükçe, etrafına bakındıkça çarpıyor hep kendi yalnızlığına…
İnsanlar tanıyor bu beden şehrin boş caddelerinde alelacele hareket halinde…
Konuşan, gülen, mutlu, umutlu insanlar…
Bu yürek kapılarını yavaşça kapatıyor; kapanıyor yalnızlıkla örülü kabuğunun içine;
Kimse Bilmiyor, Kimse duymuyor…