Bu son şiirim olsun
Kalemimin mürekkebi tükensin artık
Bir harf daha yazamasın, ellerim çaresiz kalsın
Son şiirim olsun ama veda sanmasın kimse
Veda etmek için bile bir değeri olmalı insanın
Bu bitiş vedasız olsun öylece sessiz sedasız
Yüzünü çevirip giden sevgilinin ortada bıraktığı biri gibi
Kalakalayım bir anda kimse bilmesin, kimse sormasın halimi
Bu son şiirim olsun
Sözler tükensin, dizeler tükensin, yürek tükensin
Taş olsun dursun göğsümde, sıkıştıran ağırlaşan gitgide
Bu yürek tükensin, artık ne kimseyi tüketsin ne bu bedeni
Dursun, tıpkı odamın duvarında pili bitip kalan
Hiçbir şeye yaramayan anlamsız saatler gibi
Can vermesin kan vermesin beş para etmez bu bedenime
Bu şiirim son olsun
Başaramadım, beceremedim ne sevmeyi, ne mutlu etmeyi sevgiliyi
Hiçbir mısranın değeri yok artık, hiçbir kıtanın şiirlerimde
Kocaman bir sevgiyi yazmak isterken
Mutlu bir geleceği düşlerken, küçücük bir yuva ve içinde seni
Ve içinde sevgimizi, ve içinde bizi düşlerken
Tutamadım dilimi, tutmadım sevgilimi
Tutamadım düşlerimi, tutamadım hayallerimi
Hepsi yüz çevirip gitti birden uçup gittiler elimden
Bu şiirim son olsun
Toprak bari sen alsan beni koynuna he?
Öyle yalnızım öyle acıyor ki içim, ölecek gibiyim
Bari sen sahiplen beni