Bir umuttur İstanbul:
Gebe bir annenin
Beklediği gibi bebeğini,
Metrise atılmış bir gencin
Beklediği gibi sevdiğini…
Bir yıldız kayarken
Genç kızın tutup dileğini,
Kimseye söylemediği
Sadece o günü düşlediği…
Sessiz bir haykırıştır İstanbul:
Hani seversin ya bir kadını,
Ama uzaktan bir seviştir aslında.
Bazen bilmezsin bile adını.
Karşısına geçmelisindir,
Oturup her şeyi söylemelisindir;
Ancak yapamayacağını bilirsindir.
Hissedersin avuçlarının terlediğini,
Haykırışlarının boğulup gittiğini…
İstanbul'dur aslında gören her şeyi:
Antika vazoyu kıran ufaklığı görüp
Masa altına saklanışını izlediği gibi…
Sonra annenin oraya gelip
Seyrettiği, miniğin inkâr edişini…
Ak saçlı bir ihtiyardır İstanbul:
Çok fazla yaşanmışlıklar gizlidir
Çökmüş gözlerinin derinlerinde.
Terk edilişleri, bırakıp gidilişleri
Bir sırdır, alnındaki çizgilerde…
Bir tutkudur İstanbul:
Afacanın, annesinin eteğine yapışıp
İnatla dönme dolaba binmeyi istediği
Ve asla vazgeçmeyeceği…
Genç âşıkların yan yana oturup
Ellerinin aniden kenetlendiği,
Dudakların şehvetle birleştiği,
Akıllarında binlerce soru varken
Birbirlerini arzuladığı gibi...
Bir şiirdir İstanbul:
Mısraları biraz karışmış,
Kıtaları hafiften uzaklaşmış;
Ama virgülünün de noktasının da
Nerede duracağını bildiği…
Bıraktığında kağıdın üzerine kalemi
Kelimelerin boyun eğdiği,
Şiirin dize geldiği...
Bir masaldır İstanbul:
Başrollerinde iki aşığın olduğu,
Bir türlü kavuşamadıkları…
Bundan dolayıdır ki
Efsaneleştikleri…
Onları ayıran denize
Fark etmeden esirleştikleri…
Bir İstanbul'dur İstanbul:
Yoktur başka eşi benzeri.
Hiçbir şeyin yerini tutamaz içindekileri.
Ağladığında bile bir başka akar rimelleri.
Yeni çıkmış ekmek gibi, sıcacıktır elleri.
Baktığında alamazsın geriye gözlerini.
Unutturuverir sana geçmişini, geleceğini.
Geriye kalan en son melektir,
Soyu tükenen; cennet misali…