Yaşamaz bu şiirler: hüzünlüdür bu teşhis.
Yeterince büyütmüşler ayak ve el parmaklarını,
Yoğunlaşmaktan şişmiştir küçük alınları.
Dolanıp dururken yitmişlerse insanlar gibi
Görmediklerinden değil anne sevgisini.
Ah açıklayamıyorum onlara ne olduğunu!
Biçimleri ve sayıları ve bütün parçalarıyla uygunlar.
Salamura sıvısında öyle hoş otururlar!
Gülümseler bana ve gülümserler ve gülümserler.
Fakat gene de dolmayacak ciğerleri ve atmayacak yürekleri.
Domuz değiller, balık bile değiller,
Kendilerinde bir domuzun ve bir balığın edası olsa da –
Yaşasalardı daha iyi olurdu, ve bunun için vardılar.
Fakat ölüler şimdi, ve anneleri ölüme yakındır umutsuzlukla,
Ve aptalca bakıp dururlar ve konuşmazlar anneleri hakkında.