Davacı
her sabah ölürken yeni baştan
ölüm kirletirken her sabah yeniden ellerimizi
ben böyle gelip geçen gemilerin çiğnediği bir deniz
kendine savrulmuş bir kül
ısıtamayan bir ateş belki de
dağıtır özlemini sensizliklere...
ben böyle her sabah bir rüzgara s(atılan)
nicedir sürgün senin göğüne
seni kim bırakmış bu kente?
*
seni
kim
kara kitaplar arasında kıstırılmış kendiyle?
seni
kim
kirli suların sofrasında?
seni...siyah ışıklar kentinde soluk soluğa
soluksuzluğum...
daha akarsular emzirir yüzün
içimde, ama dışımda en uzak
ve en yakın yolcu
yolcu...ayaklanmalar gibi yüreğimde!
*
her sabah ölürken yeni baştan
ölüm kirletirken her sabah ellerimizi
yüzün senin yalnızlığın adresinde
adresinde gül kokar, gül bakarsın
seni kim bırakmış bu kente?
bir yanıyla keder keder öleyim
de bir yanıyla düşeyim uçurum diye!
s e n i t a a m m ü d e n b a n a s a v u r a n
b u k e n t t e n d a v a c ı y ı m ;
g ö z l e r i n d e n d e...