İçimde bitmek bilmeyen bir öfke beslerim
Kimseye göstermem
Kimse ile paylaşmam
Kimseye yorumlatmam onu
Sadece bakar durursunuz
Ben ise
Siz bakarken beslerim onu ellerimle
Bedeninden büyük bir isyan taşır yüreğinde
Her sabah gözlerini açtığında bakar durur
Tepesinde boy gösteren simsiyah tavanına
Gözyaşları da eşlik eder ona
Kimse bilmez onu
Bilemez de
Anlayamaz omuzlarındaki yarayı
Onun adı isyandır
Onun adı gururdur
Onun adı çaresizliktir
Ve hergün de arsız bir sıfat koyar başına
Sonra bir de zarf ekler sonuna
Ve bir bakmışsınız ki bitmek bilmeyen bir cümle olmuş
Sonu olmayan noktasına kavuşamayan
Uzadıkça canı yakan yakdıkça büyüyen
Bir cümle
Bir cümle ki o
Ne bir kitapta rastlamışsınızdır benzerine
Ne de anlamaya cesaret edebilmişsinizdir
O mahsun gözlerinizle...