Baharla birlikte açılan gelincik gibi
yeşillikler üzerinde uyum sağlamak isterdim
ölmek, öldürmek korkusu yok
sevmek yaşamak ve yaşatmak var
dönüp de bakıyorum o güzelim uyum'a
yok yok
umut yeniden doğar diyorum kendime
bakıyorum da gittikçe sonbahardaki çiçekler gibi
SOLMUŞUM...
unutulmak kadar unutmak da acı bu yüzden
unutulmamayı isterdim doğduğum gibi
avutmak istiyorum kendimi nice unutulanlar
unutulup gidenler var diye
yine de yüreğimde bir umut, umut var
düşünüyorum, düşünüyorum olmuyor
sevmek sevilmek değil unutulmamak
yüreklerdeyim diyorum
ezberlenip de zamanı geçen bir şiir gibi
attılar bir köşeye en dar en acılı günde
UNUTULMUŞUM...
bizi bekleyen güzel yaşamla avunuyorum hep
acı-üzüntü, korku, duygu tutsaklıktan kurtarılmalı
insanlık görevi üstlenmeliymişim haberim yok
bakıp ta aynaya soruyorum kendime
yalnızca düşsever olan zavallıymışım
haberim yok yok
en ufak acı için bir kaşık suda boğulmuş
ÖLMÜŞÜM...
Bir yandan baharla yeşeren UMUT
bir yandan solan gül gibi olmak istemiyorum
seher yeli sessizliğinde yüreğimi ılıttı sözcükler
kurşun gibi saplandı beynime
sevgiyle tanınır güzelleşir her şey
korku, duygusal'lık ölmekle çözülen sorun değil
SEVDA'yı sevgiyle yeşertip umutlarla boğan
yaşam ortamını anlatan&yazı, şiir, araştırmalarla...
ölen-öldürülen bekleyenlerim var
bundan etkileniyor toprağa atılan tohum gibi
DOĞMUŞUM... 80
Hamit Cemiloğlu