kimisi gece sağnağıydı
kimisi nisan yağmuru
kimisi kırkikindi
ne aşklar yaşadım bu kentte
hepsi de hançerlenerek dindi
bana geceleri verdiler
yüreğimle damıttım
yine de tüm hüzünler benden bilindi
yürek yağmalattım
yangın kucakladım
ki o sevgililerin gözlerinden
suretim nasıl silindi
ah nasıl söylesem
yanan samanlardı onlar
yalan zamanlardı
gökyüzünde yersiz kalmış kuşlar gibiydim
ki sınırsız sandığım
daralan zamanlardı
bütün perdeler kalktı
üryan kaldın kollarımda
kimi nerede öptüysem
oraya ayrılık indi
ah ne yaman zamanlardı
belki de bir daha dönmem
gözyaşlarım döküldü dalgalarına
öperken utanan zamanlardı
deniz en çok seni sevdim
taştan ağır yıllar geçti
uçtu kuş kanadı sevinç
dilek tuttum
dilim yandı
bir bakışta sonsuzluğu daralan
bir avuç kalan zamanlardı
belki de bir daha dönmem
bilmezler
bilmezler
ben gelmeden önce eksikti mavi
bana yalnızlıkları verdiler
baktığım her yere şiirler sindi
geride yaralar kaldı onca coşkudan
güzelliği tomurcukta-
yağmalanan zamanlardı
kaldırımlar boyunca
yalnızlık kesildi düşlerim
geç gördüm
belki de ondan
çocukça ve bilgece
deniz en çok seni sevdim
yaşam belki de yalnızca
seninle geçen anlardı
belki de bir daha dönmem
bir anıymış gibi tüketme gözlerimi
koru gözyaşımı dalgalarında
ey deniz unutma beni...