ey şehir unutma beni
yalnızlığını giderdim senin
acılarını omuzladım-boğuldum kederlerinde
bütün sokakların uyudu
bütün ışıkların söndü
imbatın bile kesildi
bir ben kaldım paramparça bir yürekle
nice tekinsiz gecende
hep koştum
ter içinde
düşe kalka
bıkmadan
bütün kapılarını çaldım şu insan yüzlerinin
bakışların ötesinde duvarlar zorladım
kapaklandım gülüşlerin sınır çizgilerinde
bütün uçurumlarından düştüm ey şehir
denizlerini sevdim
gözyaşlarım aktı dalgalarına
aşklarım çiğnendi
fesleğen kokulu kaldırımlarda
yüreğimi kemirerek çektim kahrını
ve tüm sevgilerim
yağmalandı ortalık yerde
katlandım
yine de küsmedim yaşamadığım güzelliklere
neyleyim bilinmedi kıymetim
buralardan gidiyorum
ey şehir unutma beni
kimsenin sevmediği yanlarını da sevdim...