Kumdan evler kuramadık
kumdan evlerimizde mutluluklar kuramadık
sonra deniz gelmedi
kumdan evlerimizi yıkamadı...
Ve biz ağladık
kumdan evlerimizin yıkılamayışına değil
kumdan evlerin olamayacağına değil
deneyemeyişimize ağladık...
2.12.1992 İzmir
Gecelerin ortasında yapayalnız kalmasam
Dışarıda böylesine yürükten yağarken yağmur
Suskunlukta ölürken bu duyarsız kent
Kalmasam gecelerin ortasında
Sensizlikler içinde
Coşkularımda bent....
Ezgim
Karlı bozkır gecesinin iniltisi olmasa
Tipilerde sığınaksız kalmasam
İçimdeki yaraların ateşiyle
Bıkmasam usanmasam
ya rüzgar kovalamanın ustalığı hep bana kaldı
ya savrulan yaprak olmak rüzgarda
kimi zaman bir saman çöpü gibi okyanus ortasında
bazan tükenip gitmek
su bilmemiş bozkırda
bir bana kaldı...
Bende bir avuç deniz bıraktın
Küçük bir kavanoza sıkışmış
İçinde deniz kabukları
Hep durur masamın üzerinde
Köpüksüz- ışıksız- fırtınasız
İçimin yıldızlarını öldürmeseydin
Gümüşselvilerim olurdu benim de
Yakamozlarım parlardı...
Ormanlarım yanmasaydı
Rüzgarlarım eserdi fırtınalar koparırdım...
Şimdi bir avuç su ölüsü
Sıkışmış bir kavanoza...
Bir de kahve fincanın var
Bekler durur elllerini
Neye yarar...
Senden sonra kim girmişse sınırlarıma
Çarptı senin demir duvarlarına
Felç geçirmiş bir coşkunun
Çaresiz bakışları kaldı benden onlarda
Kesip atmak bıraktığın ne varsa
Ve boğmak yüreğimi kendi avuçlarımda
Bir çözüm getirmedi gonlümdeki inmeye...
Ben bilmezdim türküsünü sınırsız mavilerin
Boğuldum kavanoz dolusu su Ölülerinde
Kahverengi denizler büyütmüştüm göz Bebeklerimde sana
Kupkuru çöl matlığı saplandı bakışlarıma
Talan oldum yüreğimde hüzünlerime kadar Ey Yar
Beni bir yerlerde sonsuza dek seviyor olman
Neye yarar...
Ölümler içinde ölüm beğendiğimsin
Kanayışını- eldesizliğim- çaresizliğim...
Deli sağnaklar iner doruklarıma durmadan
Bilirim bir yerlerde varsın
Coşkuyla donatırken dünyayı bahar
Varılmazlıklardasın
Sular ışıl ışıl ebrulanırken
Gökyüzü şiir şiir savrulurken
Gelinmez uzaklarda belki de sen ağlarsın...
Şimdi elimde boyalar
Geçmişin kökleri renk renk kanayan
Geçmişin yürekleri...
Ölmüş denizlerimiz tuvallerde dalgalanan
Eskinin atları bu çizdiklerim
Dön nal koşarken ansızın kapaklanan
Yüreğimi kusuyorum- param parça rengarenk
Bu benim isyanım olsun sana
Sevdiğim
Artık dönme bana! ..