Kumdan evler kurduk
Kumdan evlerimizde mutluluklar kurduk
Sonra deniz geldi
Kumdan evlerimizi yıktı
Ve biz ağladık
Kumdan evlerin yıkılışına değil
Kumdan evlerin olamayacağına ağladık...
1992-İzmir
Pörsümüş bulutlar
Hiç bir anlam bırakmadan dağılıp gitti
Şu akşam kızıllığında demlenip giden boşluğa
Mavi mi diyorlardı bir zaman
Karanlık indi kentin sokaklarına
Beton ormanların üstünde gök bitti
Çekildi sesler-çekildi telaşlar-sevinçler-
keder...
Sarı ışıklar yalnızlığa düştü kaldırımlarda
Netleşti yüreğimi dalayan
Netleşti karanlık gecede zehir
kan
Netleşti karanlık gecede bir daha dönmeyecek
olan
Sonra geceler oldu
Sonra nice geceler
Karanlık duvarlı
Taşlarla örülmüş
Önce tüm boşlukları doldururken
Daralan
Bir avuç kalan
Arasında sıkışıp kaldığım
Geceler oldu
Yine geceler
Birden bire ta içimde yanmaya başladın
Kıvır kıvır saclarını alevler sardı ellerin
Güzelim parmakların tutuşup kömür oldu
Bütün mezarlık örümcekleri çürümüş kafataslarından fırladı
Ve bütün engerekler yuvalarından
Küllerin yeniden tutuştu zehirleriyle
Zaman yıkar
Eğer aşklar kumdan evler gibiyse
Zaman yıkar
Yaşananlar çölde ılgam gibiyse
Yeşil yaprak yere düşer toz olur
İlkyaz geçer- yaz tükenir- güz olur...
Gittin işte
Yetmedi gidişine benim insan güzelliklerim
Taa içimden- derinlerden gelen coşkular aciz
kaldı
Öpüşlerim aciz kaldı
Boşalmış ırmak yataklarına döndüm bir anda
kurudum iliklerime kadar
Yokluğunun taş bağrına
Mıh gibi çakılıp kaldı çığlığım...
Senin derin akışlı sulardı sesin
Ellerin gönlümün gülüydü
Kara haber rengi bir boşluk karanlığın
Aah yaşaran gözlerim oldun işte
Düşümdün düşsüz kaldım
Dipsiz uçurumlarda...
Unuttum aynlalı kaç devran döndü
Ay şavkıdı-gün kanadı-yaşam aşındı
İçimde bir hışım mağmaya kesti hasret
Ahım yangınlar soluğu...
Can dediğin bir uçar kuş anladım
Acı çığlıklar besledim
Devasız yokluğunun karabasanlarında
Sesim yakar boğazımı ağlasam...
Türküm bir yaralı göçmen kuş oldu
Gider gider gelmez geri
Sesim kanar ağıt ağıt
Sesim yalnız sesim sessiz
Gözlerim dar gelir ağlayışıma
Ölürüm ılgıt ılgıt..,
Sonra bir gün daha devrilir gider
Koşuşturan telaşlar diner gece yansı
Yalnız sen kalırsın bendeki ıssızlıkta
Yüreğimi parçalayan hasret sancısı...
Dipsiz uçurumlarda bulduğum yürek
Kocaman bir gül olup açtı
Boşaltmak istedi hasretini gözyaşlannda
Ah nasıl da susamıştı kıraçtı...
Gitti insanım kör karanlıklara gitti
Bitti
Sevdaydı -coşkuydu- ümitti...
Soldu gül -dindi coşku- düştü düş
Bir kabusa dönüştü düşlerden güzel gerçek
O artık hiç gelmeyecek
Ah o artık gelmeyecek...