18 Ekim 1985 sabahı asılan Güney
Afrika' lı Şair Benjamin Moloisi'nin
ölümsüzlüğüne
Bana biraz su ver kadın
Varsa bir parça ekmek
Kocan
Beş yıl önce satıldı demek
Benim de altı kardeşim
Altı esmer çiçek
Afrika gecelerinde
İki parlak yıldız gibiydi
Kara yüzünde gözleri
Tam on yıl oldu
Karımı görmeyeli
Bir haber almayalı
Yaşayabilin işse eğer
Şimdi senin yaşlarında
On yıldır beyazların
Sağ çıkılmayan zindanlarında
Gece ipil ipil ağlıyor
Çiçeklerin güzelliği
Suların serinliği
Türküsü yaprakların
Ve ağlamak neye yarar
Benjamin Moloisi'i astılar
Benjamin'imi
Yüreğimi astılar kadın
Bana birazcık su ver...
Adımın önemi yok
Zenciyim aha
Astılar Benjamin' mi
Utansın dünya
Sokaklarda
Ezilmiş karıncalar gibi
Çocuklarımız yatmakta
Otuz yıldır zindanlarda
Nelson Mandela
Ve ben beni bileli
Barikatlarda
Otuz kurşun yedim
Say ki
Otuz madalya
Bak omuzumda
Taze bu- yara daha
Kör bir kurşun değdi
Dünkü intihar saldırısında..
Yedi ölüm gönüllüsüydük
Öldü altısı da...
Nedense duymuyorum
Bu yaranın sıncısını
Bu acı bastırmıyor
Benjamin'in acısını
Moloisi'm daha otuz yaşında
Döşeme ustası
Proleter
Dağ dağ direç
Irmak ırmak ter
Aşılmaz bir barikattı yüreği
Savaşçıydı kalemiyle
Pretoria zindanlarında
Hücresindeyken bile
'Oğlumu göreyim' demiş anası
'Son bir kez sarayım' demiş
Göstermemişler
Cesedini istemiş
'Hayır' demiş Botha'nın cellatları
'Veremeyiz'
Cesedi devlet malıdır
Devlet dedikleri nedir ki kadın
Afrikaanerlerin yamyamlık saltanatı
Avrupa kaçkını köpeklerin
Bir ölüyü mal olarak görenlerin devleti.
'Veremeyiz' demişler
'Bir hafta sonra belli olur
Gömütünün numarası...'
O devletin vereceği nedir ki
Oğullarını katlettiği acılı analara
Birer gömüt numarasından başka
Şifasız öfkelerden başka...
Onlar ki beş milyon cellat
Prangaların zincirlerin atası
Bizse kendi öz toprağnda kan kusturulan
Yirmi beş milyon
Silahsız- Amerikasız
Düşün ki hiç özgür yasayamadan
bilemeden insan mıdır hayvan mı
*Öldü atalarımı,...
De ağlayacak gözyaşı
Kalmamış olan kadın
Söyle
Savaşmaktan başka
Nasıl sarılır yaralarımız
Ben bir intihar savaşcısıyım
Başka çareni yok
Özgürlük için
'İnsanım' diyebilmek için
'Darağacına tahta veren çınar bir gün anlar
Bayrağı taşıyan düşerse onu taşırlar
Son yoksul çocuğun yüzü gülünceye kadar...'
21.10.1985
belirtilen dizeler Benjamin Moloisi'ye ait bir şiirden