şimdi başka bir solukla uyur gece
bütün saatler kırık
ışıklar körsen
neylesen yıkılmaz
insan yüzlerine örülen duvar
kemanlarda param parça bir hicaz
şimdi rüzgâr sürüklenir
suskun yapraklar
dondurucu yalnızlıkta
gülüşler dehşetle ayaz
bütün bakışlarda esen
hep aynı deli avaz
bambaşka bir gerçek bu yaşadığım
senden önceki gerçekten
bütün kapıları çaldım bu kentte
yoktun sen!
hayalet gecelerin karanlığında
bir ay kaldı
bir de ben
örttü yıldızları ayrılık sisi
kanadı kırıldı gülüşün
ıssızlığa terkedilmiş kayıklar gibi
çaresiz kalmışım senin dışında
kalan yarısının peşinde kavrulmak benimkisi
en güzel yerinden yırtılan düşün...
sen benim yağmurlarımı alıp gittin
bu beton ormanında
öksüzüm sonsuza dek
ne bulutlar silebilir yüzümdeki kederi
ne yere-ne göğe hasretim sığar
her gün biraz daha parçalanırım
geceler içime karanlık yığar
iklimsiz kaldım işte
kimliksiz kaldım
gelmezsen içimde bu yangın sönmeyecek
kurur her solukta birazcık daha
kendi yağmurunu yitiren yürek
kahraman yaralanır
ve masal yarım kalır
rüzgârda savrulur kum
soykırımlar artığı yüreğimi toplayıp
burdan da gidiyorum
yüreğimdeki zincir
nere gitsem sallanır
kanımla kirlettiğim geceler hoşça kalın
ben ayrılık acısına yüreksöken diyorum...