ne zaman içim sıkılsa ağlarım sensizliğime
ne zaman başım dara düşse koşardım kollarına
ama şimdi... şimdi o kadar çaresizim ki
sensiz ne yapacağımı bilmez haldeyim
sen... canımı canında taşıyan
yüreğimi yüreğine yakın tutan
sen.... yoksun artık
yoksun annem.....
ben sensizliğe alışmadım ki
ben hiç sensiz yaşamadım ki!
gecenin bir yarısı ansızın ismini haykırarak uyanıyorum
ve hatta yatağına koşuyorum
ama bomboş yatağını görünce yokluğunu anlıyorum
ve yastığına sarılıp ağlıyorum...
annem... cantuzum, ben seni çok özlüyorum....
ben nefesini yanıbaşımda hissetmeyi
eve geldiğimde sımsıcak sarılmanı
yavrum deyip bağrına basmanı çok özledim....
annem beni de al yanına ne olur
beni de götür gittiğin yere
bir avuç toprağı öpmek zor geliyor
beni de sar yüreğine...
annnem.....can tuzum ben hiç sensizliği bilmedim ki
yaşım kaç olursa olsun
ben daha sensiz yaşayacak kadar büyümedim ki.....