SUYU ŞİİR BİLDİM SUSUZLUĞU AŞK
sesinin kokusu var
şiir parlatan ince parmakları
gerekçeli bir rüzgârın
tende belâgat burcusu
dünyayı hep unuttum
bütün dillerini yuvarlanmış karanın
suyu şiir bildim susuzluğu aşk
nedensiz bir terk edişti suya aşınmak
eskiciye devredilen kullanılmış ırmak
kirpik gibi kardeş gibi
sessizce döküldükçe göğsüne ormanın
anneyi yakan uzun esmerlikti
sesinin kokusu var
kalbimi titreten mahcup itibarı
boşluğu hep unuttum
içimde büyüyen sökülme arzusunu
sadakati şiir bildim
sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep
dönüşsüz bir yolculuktu suya göçmek
kerpiç evde kavlayan kimsesizlik
dem gibi kuytuluk çöl gibi
büyüdükçe ayak dibinde sıtmalı çocuğun
babayı yıkan ıslak suskunluktu
sesinin kokusu var
sağdığım her gülün yanaklarında
benzersiz gümbürtüsü
gülü şiir bildim
gülsüzlüğü gücünü yitirmiş en elzem sihir
böyle de güzelsin yok&su dil..!
sadakatsizliği kâğıda dağılmayan mürekkep