Sen kağnı sesi duydun mu hiç?
Ürperir insanın yüreği onun sesinden,
O dünlerden,geçmiş acılı günlerden,
Ülkemin kurtarıcısı Mustafa Kemalden,
Kurtuluş Savaşından bir anıdır,
Acı acı bağırması Anadolu halkının figanıdır.
Kağnı çeken öküzlerin,mandaların,
Nefesine nefesi karışan,onlarla yarışan,
Zorluklara göğüs geren,
Yokuşlarda boyunduruklara omuz veren,
Kadını,kızı,kızanı,eriyle,
Kağnıların meşeden tekerlekleriyle,
Dağlar,bayırlar aşıldı.
Kurtuluş Savaşında mermiler,gülleler,
Buruk acılar,kahırlar taşındı
Kağnılarla yazıldı geçmişin destanı,
Terden sırılsıklam ıslanırdı,
Kağnı çeken bacının yaşmağı,fistanı.
Nasıl unuturuz o zor anımızı?
En acıklı yanımızı.
Dedelerimizin yaşıtı,
Zor günlerimizin taşıtı kağnımızı.
Kapkaranlıktı ülkemizin durumu,
Felce uğramıştı devletin her kurumu.
Güneş gibi doğan,
Karanlığı boğan Mustafa Kemal,
İstanbuldan Anadoluya geçmişti,
Kongre merkezileri seçmişti,
Amasyayı,Sivası,Erzurumu,
Ülkemizin kurtuluşu için düzenlenmişti,
Alın yazımız olarak kongreyi,forumu.
Bu zor günlerimizde,
Gözü pek,yüreği mert Türk kadını,
Savaş alanlarına kağnılarla mermiler taşıdı.
Kan ve barut kokusundan yürekli dağlı,
Arkalarında kundaksız bebekleri bağlı,
Elleri hem kara sapan,hem silah tutan,
İşgalci düşmana kurşun atan,
Kara Fatma,Şerife Bacı,Nene Hatun,
Ve nice Türk anaları,
Ülkemizin kutsal toprağında şehit olarak,
Nur içinde yatıyorlar.
Toprak ana oldular onlar şimdi,
Gururumuza gurur katıyorlar.
Kağnı maketleri yükseklerde,
Kağnı çeken analar yüreklerde yaşamalı.
Onları,Türk halkı övünerek,
Gurur abideleri bilerek,
Yıllar ötesine taşımalı.