işte artık yokum,
sevdan acıtmıyor yüreğimi,
güzelliğini aramıyor gözlerim.
hatta toprakta Melek'lere bile
sormuyorum seni.
ne yapar, ne halde, evlendi mi?
seninle dolu yüreğim, toprakta şimdi,
dayanamadı vefasızlığına, tükendi...
şimdi kendi toprağımdayım Gülüm,
beyazlar içindei tepeden tırnağa.
bir annem vardı başucumda ağlayan,
birde seninle dolu yüreğimi anlayan,
seven dostlarım...
dünyalara sığmayan bedenimi
dokuz tahtanın altına sığdırırken sevdan,
o zaman bile seni,
o halde bile seni beklemiştim.
gelmedin!...
gelmezdin, öylesine bencildin.
oysa sendin önce seven,
sonra gururun ve zenginliğin ağır bastı,
''bizi ayırırlar'' demiştim,
bunu sana söylemiştim...
''dayanamam, giderim'' demiştim,
sen sensizliğime gülüp geçmiştin,
malı, mülkü,parayı seçmiştin.
TOPRAK sevmiyor parayı bilmelisin.
burada, saçını okşadığın çocuklar,
karşı kaldırımdan kolundan tutup geçirdiğin, yaşlı teyze,
saksında suladığın çiçekler,
soğuktan koruduğun serçeler,
bir lokmanı paylaştığın fakir komşun,
güler yüzün, tatlı sözün,
bilerek çiğnemediğin karınca yuvaları,
kabrinin duvarları önemli...
burada bir görsen beni,
nasıl mutluyum...
sense mutlu değilmişsin gururunla, paranla.
para-mal-mülk mulu etmiyor Gülüm,
karıncalar komşum,
ben toprağa düşünce mutlu olmuşum...
yalan dünya kadar, yalanmış sevdan,
keşke sen de bunu, hayattayken anlasan...
önce can, önce insan olsan,
gerisi yalanmış, koca bir yalan...