BELLEĞİM VE SIFIR
Paslı bir ilkbahar unutmuşum içimdeki sızıda
Uçurumu anımsatıyor çiçek açmış erik ağaçları
Unutmak için yeni çıkmazlar bulmaya çalışıyorum
Çatıdaki yosun, bacalar, kırılmış kiremitler
Sevgilisine ellerimle gönderdiğim kadın, sevgilim
Şeytanla sevişen soysuz yaz
Çocukları saymıyorum şiir okuduğum duyarlıklarını
Sevdiğim ve özlediğim herkes alçakmış biraz
Evcimen, uyumsuz ve mülteciyim doğduğum ülkede
Siyah bir leke gibi yaşıyorum bu kentte
Çıplak ayakla betona basıyorum ey kış
Cinayet planları kuruyorum maskemin altındaki yüzümle
Bıkkın saadetlerin kapatmasıyım, evet
Çiçekleri huzurdan karmaşaya doğru suluyorum
Nereye gitsem kuşkulu yalnızlığımın acımasızlığı
Hayatımla restleştiğimin farkında değil kimse
Bu yüzden bomboş sokaklarda sarhoş ve kalabalık dolaşıyorum
Çocukları saymıyorum kirlenmemiş yalanlarını
Anlamıyorum anlamıyorum anlamıyorum
Neden külliyen mantıkla donanmıştır kimi kadınlar?..